توکه غریبه نیستی...

  دیگر نمیتوانم خودم را

به آن راهی بزنم که نمیدانم کجاست...!!!

دلم همان راهی را میخواهد

که تو در امتدادش ایستاده باشی...

کوچه ای را بود نامش معرفت ...

مردمانش با مرام از هر جهت ...

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد ...

مردمش را با جهان بیگانه کرد ...

هرچه در آن کوی بود از معرفت ...

شست و با خود برد سیل بی صفت ...

از تمام کوچه تنها یک نفر ...

خانه اش ماند و خودش جست از خطر ...

رسم و راه نیک هرجا بود و هست ...

از نهاد مردم آن کوچه است ...

چونکه در اندیشه ام اینگونه ای ...

حتم دارم از بچه های آن کوچه ای ..

طرّه ی زلف سياهت شد نگین روی تو

رعشه می آرد به جانم ، لرزه گیسوی تو

گر دو چشمت میکند ، افسون مرا هر دم چه باک 

تیر بنشاند به جانم ، آن خم ابروی تو

رشته ای افکنده شد بر جسم و جان خسته ام 

میکشاند هر طرف ، آن تار تار موی تو

گر گذارم سر به بستر ، نیستم از بهر خواب 

تا که پیغامی صبا آرد نسیم از کوی تو

مست و مدهوشم کند ؛ هر دم شمیم نسترن 

می نشاند بر مشامم ؛ یادگار بوی تو

عالم و عاقل نمیدانند حال و روز من 

عارف و سالک شدم من از مرام و خوی تو

آشنا گر ده زبان آرد همی اندر دهان 

قفل آرد بر زبان ، تا باز بیند روی تو

کوچه ای را بود نامش معرفت ...

مردمانش با مرام از هر جهت ...

سیل آمد کوچه را ویرانه کرد ...

مردمش را با جهان بیگانه کرد ...

هرچه در آن کوی بود از معرفت ...

شست و با خود برد سیل بی صفت ...

از تمام کوچه تنها یک نفر ...

خانه اش ماند و خودش جست از خطر ...

رسم و راه نیک هرجا بود و هست ...

از نهاد مردم آن کوچه است ...

چونکه در اندیشه ام اینگونه ای ...

حتم دارم از بچه های آن کوچه ای ..

نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند
خسته و خفته از این خیل جدا می‌ماند
این رهی نیست که از خاطره اش یاد کنید
این سفر همره تاریخ به جا می‌ماند
دانه و دام در این راه فراوان اما
مرغ دل سیر ز هر دام رها می‌ماند
میرسیم آخر و افسانه وا ماندن ما
همچو داغی به دل حادثه ها می‌ماند
بی صداتر ز سکوتیم ولی گاه خروش
نعره ماست که در گوش شما می‌مانید
بروید ای دلتان نیمه که در شیوه ما
مرد با هر چه ستم هر چه بلا می‌ماند..

اگرچه دست و دلی سخت ناتوان دارم

تورا نمی دهم از دست، تا توان دارم

سری به مستی نیلوفران صحرایی

«دلی به روشنی باغ ارغوان دارم»

اگرچه مرده ای، ای عشق! نقش نامت را

هنوز هم که هنوز است بر زبان دارم

چراغ یاد تو را در کجا بیاویزم

کز این کبود نفس گیر در امان دارم؟

میان سینه من آتشی است چون فانوس

اگرچه خواستم این شعله را نهان دارم

از:کاکایی

می ترسم از نبودنت...

و از بودنت بیشتر!!!

نداشتن تو ویرانم میکند...

و داشتنت متوقفم!!!

وقتی نیستی کسی را نمی خواهم.

و وقتی هستی تو را می خواهم.

رنگهایم بی تو سیاه است ،و در کنارت خاکستری ام

خداحافظی ات به جنونم می کشاند..

وقتی دلتنگ شدی به یاد بیار کسی رو که خیلی دوستت داره.

وقتی ناامید شدی به یاد بیار کسی رو که تنها امیدش تویی.

وقتی پر از سکوت شدی به یاد بیار کسی رو که به صدات محتاجه.

وقتی دلت خواست از غصه بشکنه به یاد بیار کسی رو که توی دلت یه کلبه ساخته.

وقتی چشمات تهی از تصویرم شد به یاد بیار کسی رو که حتی توی عکسش بهت لبخند میزنه.

وقتی به انگشتات نگاه کردی به یاد بیار کسی رو که دستاش در ارزوی دستاته.

وقتی شونه هات خسته شد به یاد بیار کسی رو که هق هق گریه اش اونها رو می لرزوند.

وقتی که دلت گرفته شد به یاد بیار کسی رو که قلبش مملو ازعشق پاک تو است.

ای سراپا همه خوبی تک و تنها به تو می اندیشم

 گرچه كوبيدي خودت خنجر به عاشق بودنم

مي انديشم...

همين روزهاست كه شكل تو شوم!

بي تفاوت...

سرد...

خالي از احساس..

برای شکستن من یه اخم کافیه ...

نیازی به فریادت نیست واسه اشک

ریختنم سکوت تو کافیه ...

نیازی به قهر نیست

برای مردنم حرف رفتنت کافیه ...

نیازی به انجامش نیست

بخشنده باش ولی بعضی وقتها درنده..

واسه گرگها گرگ باش..با پرنده ها پرنده

میگن بــاران که می بارد .

بوی خاک بلند می شود !...

امــا امشــب زیر بـــاران

که بـودم فهمیــدم :

اینجا باران که میبــارد

فقـط و فقــط

بوی خاطره ها بلند می شود .... !!!!!!

بوی خاطره ها

خیلی سخته که واسه کسی بمیری ولی اون قبولت نکنه

خیلی سخته که عاشق کسی باشی ولی باهات نمونه

خیلی سخته که از پیشت بره . بره تا فرداهای دور

خیلی سخته که عشقت بره سفر. که عشقت بدون تو بره سفر

خیلی سخته که عاشق باشی. عاشق بمونی. عاشق زندگی کنی. ولی مرده باشی

خیلی سخته که بمیری. بمیری بدون عشقت. با یاد عشقت. با رویای عشقت. با آرزوی عشقت

خیلی سخته که مجبور بشی با عشقت خداحافظی کنی

خیلی سخته که دلت بشکنه. خیلی سخته که دلت بشکنه و تیکه های شکسته اش لگدمال بشه

خیلی سخته که باهات باشه ولی تو دلش جای دیگه باشه

لیـــاقــت مــی خواهــد

بـــودن در شعــر هـــای دختــریــــ کهــــ

بـــــا تمامــــ عشقــش نبـــودنـــت را اشکــــ مــی ریـــزد

تعجـــب نکــــن !!

در بی لیـــــاقتی می شکـــی نیـــست

اینجـــا دلیـــل بــودنـــت میـــان بغــــض هــــایـــم

خــریتـــــ خـــودم اســـت نـــه لیـــاقــــت تــــو …!

هر شادی که بی توست، اندوه است!

هر منزل که نه در راه توست،زندان است!

هر دل که نه در طلب تویت ، ویران است!