خـــــودت رو جـــــــای مـــــن بگـــــذار،

کمـــــــی حســــــت شبیـــهم شــــــه

تـــــــــو ایـــــن اوضــــــاع درکــــــم کـــن،

شـــــــاید آشفتگیــــم کـــــــم شــــه

مسیــــــــر سخـــــــــت و بـــــا مـــــــن بـاش،

نـــذار تنــــــها خـــودم بـاشــــم

کمــــــــک کــــــن جـــــــای ایـــن بــــــــرزخ

تـــــــو دنیــــــای تــــو پیــدا شــم

آرامم! گله ای نیست...

انتظاری نیست اشکی نیست...

بهانه ای نیست این روزها تنها آرامم...

یک وحشی آرام آنقدر آرام که به جنون چندین ساله ام شک کرده ام!

  بار آخر ، من ورق را با دلم بر میزنم !

                        بار دیگر حکم کن !

                         اما نه بی دل !

                          با دلت ، دل حکم کن !

                                  حکم دل :